Pas geleden kreeg ik telefoon met de vraag of we een kamer konden reserveren. Wanneer er plek is doen wij dit graag voor een familie. Via euthanasie zou deze meneer komen te overlijden.

Meneer werd een paar dagen later bij ons gebracht en de familie kwam mee. Omdat de dames van het verzorgingsteam bezig waren om meneer goed in de kist te leggen, kwam de familie bij mij in de keuken zitten. Ze vertelden dat meneer eigenlijk maar vrij kort ziek is geweest. De nare ziekte ALS werd gediagnosticeerd. In de maanden erna ging de achteruitgang te snel voor meneer en zijn familie om te kunnen verwerken. Hulpmiddelen werden aangevraagd, maar waren al niet meer nodig toen ze geleverd werden. Meneer besloot dat hij niet wilde sterven zonder het laatste stukje in eigen hand te hebben. Een hele moeilijke keuze.

En nu zit de familie hier bij me aan tafel. Verslagen, emotioneel en moe. Maanden van zorgen, angst en thuiszorgpersoneel in huis hebben hun tol geëist. En dan zegt de dochter ineens…. Het is goed zo. Pa heeft enorm hard geknokt tegen een ziekte waar je niet van kan winnen. Eigenlijk ben ik opgelucht dat hij nu bevrijd is van zijn pijn. Ik slik een traan weg. Ze hebben hun man, vader en broer in liefde laten gaan, op zijn moment. Hoe moeilijk dat ook is…