Het is mooi weer wanneer ik wacht op een familie, het zonnetje schijnt lekker. Wanneer de familie binnen komt vertellen ze dat hun partner en moeder graag hier opgebaard wilde worden zodat de familie vaak bij haar kan zijn. Haar partner zegt echter dat hij denkt niet veel te zullen komen, hij vindt het moeilijk. Ik kan dat gevoel wel begrijpen. Ik zeg dat ze moeten doen wat prettig en goed voelt.
Twee dagen later spreek ik de dochter van mevrouw. Ze had de kinderen naar school gebracht en was daarna even naar haar moeder gegaan. De ochtendzon scheen door het raam de kamer in. Dit vond ze zo mooi en rustgevend, dat ze haar vader heeft opgebeld en heeft gezegd dat wanneer hij toch nog even bij mama wilde kijken, hij in de ochtend moest gaan omdat de zon dan zo mooi naar binnen scheen.
Haar vader had dit de volgende ochtend gedaan. Hij was blij dat zijn dochter dit had gezegd, want zijn vrouw hield van de zon. Vaak zaten ze bij hen thuis in het ochtendzonnetje te genieten van een bakje koffie in de tuin. Meneer had een bakje koffie voor hem zelf gemaakt en is naast zijn vrouw in het ochtendzonnetje gaan zitten. Hij vertelde me dat hij dit als heel fijn had ervaren.
Fijn dat natuurlijk daglicht en een ochtendzonnetje het verschil kan maken in afscheid nemen van een geliefde. Samen nog van de zon genieten en een bakje koffie drinken.. een laatste keer.
