Vingerafdruk van opa
Mijn oma, 90 jaar, gaat binnenkort verhuizen en we zijn vast spullen aan het uitzoeken. Rommelend tussen oude foto’s en documenten vind ik opa’s vingerafdruk op een persoonsbewijs uit de tweede wereldoorlog, zorgvuldig bewaard in een oud geldkistje. Wauw! Het voelt alsof ik een persoonlijke schat heb ontdekt.
In de tijd dat mijn opa overleed (16 jaar geleden) was het nog niet zo gewoon om een vingerafdruk te maken als herinnering, en ik heb het altijd jammer gevonden dat ik deze niet had. Ik voel me intens blij van binnen, en vertel het mijn ouders. Ook zij wisten niets van dit persoonsbewijs. Ik vraag het aan oma en ze vertelt me dat ze die moest bewaren van mijn opa, maar hij heeft nooit gezegd waarom. Opa wilde niet praten over deze periode in zijn leven.
Van de vingerafdruk heb ik een foto gemaakt, en het persoonsbewijs weer terug in het kistje gelegd. Het verhaal erachter weet ik helaas niet, maar wat ben ik intens blij dat het bewaard is gebleven. De vingerafdruk van mijn opa! Ik heb besloten een mooi sieraad uit te zoeken en de vingerafdrukken van opa en oma, nog gemaakt bij leven, erop te laten zetten.
