Sjoek wordt gebeld voor een melding van overlijden. Hij maakt zich klaar om naar de familie te gaan. Na een klein uur belt hij me. De familie wil graag gebruik maken van het Afscheidshuis. Alles wordt in gereedheid gebracht en 2 uur later sta ik te wachten op de overledene en zijn familie.
Wanneer we meneer in de kamer zetten, lopen er verschillende familieleden en kinderen om ons heen. De sfeer gaat van onwennigheid naar ontspannen. Wanneer de kamer is ingericht zoals de familie wil, zegt mevrouw “Zo Herman, volgende halte”. De kleinkinderen moeten om oma haar uitspraak lachen.
Later die week kom ik de familie tegen in het Afscheidshuis. De kleinkinderen zitten aan de keukentafel en hebben moppenboekjes voor zich. Ik vraag wat ze aan het doen zijn, en ze vertellen dat ze tijdens de afscheidsdienst ook wat mogen vertellen. Opa kon altijd heel hard lachen om hun moppen, en nu zochten ze de beste uit om te vertellen tijdens de dienst. Oma komt erbij staan en zegt, “opa kan jullie vast nog horen, dus de moppen moeten goed zijn he?”
Op de dag van het afscheid staat de familie bij de rouwauto. Voor mevrouw de deur sluit met de kleinkinderen zegt ze “ Nu op naar je laatste halte Herman”. Ze huilt en lacht tegelijk. Dit wordt een bijzonder afscheid met een traan en zeker een grote lach…
