Even de deur sluiten

Mijn laatste werkdag zit erop. Ik ga genieten van een vakantie en heb er zin in. De spreekwoordelijke deur even achter je dicht doen, je gedachten verzetten en ontspannen. Met vol vertrouwen alles in handen laten van Stella en Paulien. Wetende dat ze zich voor 100 procent inzetten om families bij te staan. Hen een plek te geven om in rust en nabijheid bij hun dierbare te laten zijn. Want daar staan we voor, met zijn vieren.

Na 2 heerlijke weken vakantie ben ik weer met frisse zin aan het werk en vanmorgen kwam een familie vazen terugbrengen. Vorige week hebben ze afscheid van hun dochter genomen en nu zitten we met een kopje koffie aan de keukentafel even na te praten. Ze vertellen dat ze ontzettend blij waren met de kamer, huiselijk en met veel privacy. Echt een verlengstuk van thuis. Ze vonden het een voordeel dat thuis gewoon thuis bleef, maar met het comfort van een extra huiskamer in het afscheidshuis. Het voelde erg prettig op deze manier. Ze konden bij haar zijn, mensen ontvangen, maar zich ook terugtrekken in hun eigen huis. Even de deur van de familiekamer kunnen sluiten en ontspannen. Nabij, maar op korte afstand.

Ik ben onder de indruk van deze woorden. Ze komen overeen met de gedachte hoe wij denken over opbaren en rouwen. Volgens mij heeft iedereen wel eens de behoefte om zich even terug te trekken en de spreekwoordelijke deur te sluiten. Al is het maar voor even. Ontzettend dankbaar ben ik, dat we dit aan hen en andere families mogen en kunnen geven.