Emoties
Mensen vragen me regelmatig of ik alle emoties die bij mijn vak horen wel trek. Zoveel verdriet zien en meemaken. En dat klopt, elke familie en overledene met hun eigen verhaal raakt me. Elke keer weer. Gelukkig kan ik het wel een plek geven, want anders is het erg lastig om vol te houden. Erover praten met collega’s en mijn man helpt. Soms is het moeilijker omdat emoties heel dichtbij kunnen komen.
Vlak voor de kerst hebben we te horen gekregen dat mijn schoonvader niet lang meer te leven heeft. Behoorlijk schrikken, en emotioneel zwaar. In mijn hoofd ben ik er veel mee bezig maar tegelijk ben ik er ook voor families. Rond de jaarwisseling werden er bloemen bezorgd, en op het lint van het bloemstuk stonden 2 namen. Ik las ze en het waren bij toeval dezelfde namen als van mijn zwager en schoonzus. Op dat moment overviel de emotie me. In mijn hoofd zag ik een stukje toekomst die ik eigenlijk nog niet wil zien en meemaken. Het zal moeten, want het is de realiteit, maar mijn hart wil mijn schoonvader nog niet loslaten. Op zulke momenten vind ik mijn vak zwaar, omdat het in elkaar overloopt. Ik weet dat dit ook onderdeel van het leven is, het is allesbehalve fijn …
