Een verjaardag vol emoties
Zondagavond half 7. De huistelefoon gaat en mijn moeder is aan de lijn. Haar stem klinkt anders, trillend, hoog, geëmotioneerd. Jo, we zijn net gebeld door de afdeling waar oma woont … ze is overleden. Ik blijf stil … het moet landen, maar dit lukt niet. We komen naar jullie toe, zeg ik tegen haar. Ik kijk Sjoek aan, en hij is net zo verbaasd als ik. We wisten dat oma op hoge leeftijd was, maar haar overlijden zagen we niet aankomen. Zeker niet na de heftige weken met het overlijden van Sjoek zijn vader, afscheid nemen, uitvaart regelen en toekomen aan rouwen. Nog geen week later overlijdt mijn oma. Een tweede klap.
Wanneer we ’s avonds met zijn allen bij oma zijn, gaan we vast wat zaken regelen. De datum van de crematie moet worden vastgelegd. Sjoek belt met het crematorium en de vrijdag en zaterdag zijn al volgeboekt. Het wordt donderdag of maandag. We vinden donderdag veel te snel. Maandag dan. Mijn ouders kijken me aan … Sjoek kijkt me aan … Jo, maandag is je verjaardag. Helemaal niet aan gedacht, maar ik sta in de regelmodus en zeg dat het niet anders is, en maar zo moet zijn. Ik vier mijn verjaardag wel op een ander moment. De rest van de week ben ik er niet veel mee bezig.
Tijdens de dienst vertelt Sjoek dat het precies deze dag 40 jaar geleden is dat mijn oma voor de tweede keer oma werd. Op dat moment breek ik en dringt het door. Tegelijk vind ik het ook mooi en speciaal. Geboorte en de dood, vereeuwigd in 1 datum. Zo was ze er op mijn verjaardag toch bij, mijn lieve, eigenwijze omaatje.
