Dood hoort bij het leven
Afgelopen week zat ik samen met de kinderen het tv programma Het Klokhuis te kijken. Hierin werd het item Dood en Afscheid besproken. Fijn, dacht ik, dat ze dit op een duidelijke manier vertellen en laten zien wat mogelijk is wanneer iemand dood gaat.
Terwijl we hier naar keken, begon mijn zoon te huilen. Ik vroeg wat er was. Hij vertelde dat hij Kiwi (onze parkiet) zo miste. Kiwi was een paar weken daarvoor dood gegaan. We hebben die dag afscheid van hem genomen door hem te aaien en naar hem te kijken. De kinderen maakten tekeningen, er werd gehuild, veel gepraat en geknuffeld. Aan het eind van de middag deden we het doosje waarin Kiwi lag dicht. Op een mooi plekje in de tuin hebben we Kiwi begraven. De kinderen haalden herinneringen op terwijl ze het graf dicht gooiden en er een steen op legden. De dag erna vertelde mijn zoon dat hij wel 6 keer gehuild had, en dat het nu goed was … tot hij dit item in Het Klokhuis zag.
De dood hoort bij het leven. En het verdriet mag er zijn. Ik weet dat we het vaker over de dood zullen hebben. En dat is goed, want zolang je over iemand praat die dood is gegaan en herinneringen deelt, zal je dierbare voortleven en zit diegene voor altijd in je hart.
