Wegbrengen

De voordeur staat open en verschillende auto’s komen aanrijden. Familieleden begroeten elkaar en voor degene die wil, is er nog gelegenheid om de overledene te zien. Kleinkinderen lopen rond en de sfeer is net als de voorgaande dagen ontspannen.

De rouwauto komt voorrijden en de uitvaartleider vraagt de familie bij zich en samen staan ze rondom hun overleden moeder en oma. Een emotioneel moment, de laatste aanraking, een kus op het voorhoofd. Samen sluiten ze de kist. De prachtige bloemstukken worden door de kleinkinderen mee naar buiten genomen. Even later tillen de zonen en dochters de kist met hun moeder naar de auto. De jongste kleinzoon mag de deur van de rouwauto dichtdoen. Verschillende familieleden pinken een traantje weg. De familie neemt plaats in hun eigen auto en langzaam rijdt de rouwauto naar de straat. Gezamenlijk vormen ze de rouwstoet. Langs de verschillende plekken waar ze gewoond heeft, rijden ze naar het crematorium.

Enkele dagen later kwam ik de oudste zoon tegen. Hij schoot me aan en bedankte me nogmaals. Hij vertelde me, toen hij achter de rouwauto aan reed en de kist in de auto zag staan, het besef kwam dat ze er echt niet meer was. Heftig, maar ook mooi.

Het wegbrengen van je dierbare blijf ik een mooie traditie vinden.